Vandaag toch wel een bijzondere rit we verlaten de heuvels van Zwitserland en op advies nemen we niet de Simplon pas. Het is te druk wat betreft vracht en auto verkeer en om nu al hijgend al die uitlaatgassen in onze gezuiverde longen te pompen gaat ons te ver. Jammer maar helaas meneertje Simplon. Voordat we in Frutigen zijn waar we op de trein stappen eerst nog wat fikse en lange hellingen maar ook hier is beloning van een prachtig bijna sprookjesachtig panorama. Van plezier heb ik in stilte het lied van Heidi gezongen, met een tribuut aan mijn Heidi. Voor de mensen die het lied van Heidi niet kennen het begint zo:"Heidi, Heidi deine Welt sind die Bergen" en verder weet ik de tekst niet meer dus die strofe heb ik telkens maar weer herhaald. Nu zullen jullie wel denken die ouwe is helemaal van lotje getikt. Maar dat lied riep ook alweer herinneringen op toen ik samen met mijn broers en muziekvrienden de feesttenten gek maakten met oa dit lied. Schöne maid was ook zo'n knaller maar allee das war einmal! In Frütigen de fietsen in de trein en op naar Brig waar we over moesten stappen op de trein die ons door de berg onder de Simplonpas door Italie binnen leidde. Domodossola heet het plaatsje waar we uit stapten. En ja hoor het eerste wat ze zei:"en nu een espresso". We zaten amper op het terras of een paar Italianen begonnen zich al met de route te bemoeien en ons de weg te wijzen. Prachtige mensen aandacht genoeg, vooral als je een fiets met aanhangwagen meevoert. Na het terras toch nog verkeerd gereden maar mijn verleidster wist alweer een carabinieri te strikken die haar bereidwillig de weg wees. Aanvankelijk over een wel erg drukke strada maar gelukkig kwamen we een Zwitser uit de Wallis tegen die een heel stuk met ons mee reed. Na 32 km hoofdzakelijk rechte weg kozen we voor Mergozzo aan het meer. Een prachtig Italiaans stadje dat al bij binnen fietsen als een warme deken voelde. Hotel Palme Due met uitzicht en gelegen aan het meer is ons nachtverblijf. Gauw douchen wasje draaien en terrasje pikken. Wij koesteren ons aan het meer aan een tafeltje zij met ja u gelooft het niet een echte Grimbergen blonde. Voor mij een heerlijk koel pilsje. Na een slokje haar oprisping van genot, het voelt als thuis komen, dit is vakantie. Mijn vraag wat is dat dan. Antwoord; kijk om je heen, de mensen zijn buiten, het leven begint op straat, in een sfeer die moeilijk te duiden is. It's just a feeling! Italië is toch een beetje ons land en zij verwoorde het met "Dit voelt als vakantie"!

Zo meteen onze eerste Italiaans genieten wat de keuken te bieden heeft in al zijn eenvoud maar oh zo krachtig. Jam, Jam wij verheugen ons!

MAWI

6.30 uur vanochtend een eerste glimp door het raam en ja wel hoor de zon was al in vol formaat aanwezig. Het beloofde een mooie dag te worden. Dus met een gerust hart trok ik de dekens nog eens over mijn lijf, pas om 8uur was ontbijt tijd. Toch effe weggedoezeld om vervolgens aan het ochtend ritueel te beginnen. Wat pillen achterover slaan, scheren tandjes poetsen en op de pot. Aankleden ontbijten vervolgens onze wielerkleding aantrekken spullen inpakken in waterdichte zak die vervolgens in de aanhanger plaatsen en we zijn weer op weg. Vandaag voert de route ons naar Bern door het Berneroberland. We hebben er zin in zeker gestimuleerd door een heerlijk temperatuurtje. Vanuit Biel starten met een fikse klim maakt dan ook niets uit. Zo de warming up voorbij en nu door dalen en stijgen in een zich herhalend ritme. Soms leek de stijging langer dan de daling maar allee wie zeurt er nu met zo'n prachtig landschap en geweldig weer. Heel verrassend was toen we via een prachtige overdekte houten brug het stadsplein van Aarberg op reden. Er zijn vele mooie pleinen en ik wil het stadsplein van Aarberg ook bij jullie aanbevelen. Alleen die brug met die overkapping was al de moeite waard en ik moest meteen aan mijn broer Math denken die zeker aan de constructie een dieper onderzoek zou wijden. Maar ook het plein met al die mooie oude huizen in een voortreffelijke staat. De moeite van een bezoek waard. Na Aarberg een fikse en lange klim naar Frieswill om vervolgens af te dalen naar Bern. Door Bern via fietsroute 8 waar soms bordjes ontbraken en dan zijn altijd mensen die je verder leiden. Via Bern richting Flughafen Belp, een mooi plekje op het hoogste punt bij een oud vakwerkhuis van onze lunch genoten. En na een eerste hap zie ik een geproportioneerde fietser de helling op komen en ik hem aanmoedigen, hij was niet meer van de jongsten en dat verdient natuurlijk mijn respect. Hij stopte stapte af en toen Marion hem een stuk worst had aangeboden, kwamen we in gesprek. Hij was 77 jaar en fietste elke dag zo'n 70 km. Hij was fervent fietser en ook dit jaar zou hij met de fietsbus, een gezelschap van fietsers, naar Bremen gaan om vandaar uit naar de Nordsee Küste te fietsen. Nadat Marion hem nog wat kaas had toegestopt namen we afscheid en wensten elkaar een goede reis.

Wij vervolgden met een afdaling langs Flughafen Bern om richting Wattenwil te fietsen waar we een studio in een bloemisterij voor de nacht gereserveerd hadden. Vandaag voelde ik me even de zonnekoning, een heerlijke dag, mooie route goede benen met een finish tussen de bloemen.

Marion heeft meer werk met het uploaden van de foto's dan ik met de tekst. En het ligt absoluut niet aan Marion maar aan het trage internet. Tom Dumoulin is zijn gele trui kwijt maar heeft fantastisch gereden en liet zelfs onze Nederlandse klimgeit Geesink achter zich. Die Tom wordt een hele grote!!

Ons bereikte het bericht dat mevrouw Vervoort is overleden, voor alle Vervoortjes ons diepste medeleven.

Tot morgen!

MAWI

Biken in de trein

Vanochtend vertrokken onder een betrokken donkere lucht die niet veel goeds voorspelde. Verder merkten we dat onze kleding vochtig aanvoelde en dat baarde wel wat zorgen.De route van vandaag gaat over wat vervelende wegen en tunnels dus besluiten we om bij Courgenay de trein te nemen die ons onder de berg door naar Biel moet brengen. De treinen zijn ingericht op fietsvervoer maar de prijs voor twee fietsen en twee volwassenen logen er niet om CHF. 88,- maar dan heb je ook wat.in Biel bij de plaatselijke VVV geïnformeerd naar overnachtingsmogelijkheden en ook hier kregen we te horen dat bijna alles bezet was. Toch na veel heen en weer bellen kregen we een kamer bij een restaurant langs het meer van Biel. In de loop van de middag brachten we een bezoek aan de altstad Biel en aan de oever van het meer een hapje naar binnen gewerkt. De inspiratie voor een verhaal ontbreekt vandaag we hopen dat het weer wat beter wordt. Marion krijgt net een berichtje dat virus heeft toegeslagen op haar ipad via de site reismee.nl. Ben benieuwd hoe zich dit weer manifesteert. Haar telefoon heeft al het loodje gelegd het zou toch niet zo zijn dat haar ipad ook geen sjoege meer geeft.

Fijne avond!

Tot morgen

MAWI

Nog even terug naar gisterenavond en hoe Info stromen kunnen lopen. Tijdens het concert vroeg Marke of de brasserie, vanavond haar keuken opende. Nee zei die kale, dus terug in het hotel aan de receptionist met de vraag of hij nog een ander restaurant wist. Ja zei hij de brasserie op de markt. Nee zeiden wij die is gesloten.Hij op internet gezocht: Ouvert. Verwonderd dus toch maar effe gaan kijken en ja hoor, we hebben er lekker gegeten. Voor haar een salade nicoise en voor mij lapin met pfifferlingen en spaetzle. De espresso namen we op het terras en daar hoorden we een taal die ons bekend is. Man vrouw, fotografen, die in Basel de kunstbeurs bezochten. Ik dacht altijd dat de Tefaf de grootste was maar nee hoor, de kunstbeurs in Basel is het neusje van de zalm zo sprak de andere tafel. Zij vertelden verder dat er geen hotelkamer meer vrij is de komende week in Basel. Dus zij ook in ons hotel.Inmiddels had de hemel haar sluizen geopend en na een tweede espresso trotseerden we ondanks, de weg naar ons hotel. Drijfnat uiteraard dus weer föhnisch drogen en vervolgens de route plannen voor vandaag. De weersvoorspelling was niet goed, regen met bakken. Dus de route digitaal verkend.Wat bleek, beperkte overnachtings mogelijkheden. Dus op voorhand Chambres d'hôtes Felseneck geboekt. De ochtend blik, eerst het raam vervolgens haar. Haar blik sprak boekdelen: "We gaan ervoor" zo produceerde haar klankkast. Ik heb zo'n bewondering voor mijn meisje, niet zeiken en neem van mij aan dat ze regelmatig diep gaat. Ik zie haar genieten en vooral bevestigd met haar eigen woorden: "Fijn dat we dit samen kunnen doen". Dit raakt mijn diepste innerlijk. Geweldig wijf!! Waar heb ik dit aan te danken, vraag ik me wel eens. Na ontbijt, regenkleding aan en de route richting Basel zoeken. Basel lig in een soort van drielandenpunt en dat bleek al gauw. Eerst fietsend van Frankrijk Duitsland binnen, van Duitsland naar Zwitserland en na Basel verlaten we Zwitserland en passeren we de grens met Frankrijk op weg door de Jura. Het had niet veel gescheeld of ik had in Basel de trein huiswaarts kunnen nemen. Midden in het centrum van Basel wilde ik linksaf slaan, ik zag de tramrails, maar vergat dat mijn aanhangwagentje ook een wiel heeft. En juist dat wiel kwam in een tramrail terecht en hupsakee daar lag Willempie midden op straat. Maar ja met dat lenige fitte gespierde en op vallen geprepareerde lijf stond Willempie kwiek weer overeind en mijn eerste blik ging naar mijn fiets en kar. Die hadden gelukkig geen averij opgelopen. Door Basel fietsen is geen pretje veel en druk verkeer dus kostte veel tijd. Via Basel weer richting de voorlopers van de Jura en dan weet je het al. Klimmen en dat met dat weer. Bij Rodersdorf een helling van 3 km gemiddelde stiiging 7% en zo ontvouwde zich het voor ons liggende landschap. Rond de klok van 14 uur bereikten we het dorpje Ferrette, we moesten tegen een stijle wand van ongeveer 1 kilometer omhoog om ons verblijf voor de nacht te bereiken. Het was zo stijl dat we de hele weg te voet hebben afgelegd. We verheugden ons zo op een warme douche dan maakt een hellinkje meer of minder niets uit. Aangebeld geen reaktie ook niet na enkele telefoontjes. Inmiddels koelden onze lichamen af en we kregen het koud. Om die stijle wand weer naar beneden te lopen dat verdomde ik. Wat verder op zag ik een uithangbord en mijn vraag aan een paar dames, of dat een restaurant was, Oui en is het ook geopend, Oui. Dus daar hebben we onze lichamen kunnen warmen en weer van de nodige energie voorzien met een half litertje vin rouge. We voelden al aan dat ze na de lunch gingen sluiten en wij vertelden ons verhaal. We konden blijven zitten en zij sloot de deur en kwamen aan de praat. Zij en haar man waren 30 jaar geleden met de zaak gestart maar ook hier een terug gang in de horeca. Haar zoon wilde eigenlijk niet verder een teruglopende gastenstroom en de lange uren die de horeca van mensen vraagt. Marion pleegt een telefoontje en de madame van het Chambre d'hôtes Felseneck was bereid ons te ontvangen. We namen afscheid van de sympathieke eigenaresse van het restaurant, om vervolgens onze kamer op te zoeken. Een warme douche bracht onze lijven weer op kracht. Wasje doen en de natte kleding drogen. Schoenen een beurt met de föhn.

Zo, morgen hopend op beter weer en zo niet wat scheelt het!

MAWI

Vanochtend vroeg uit de veren de weervoorspelling was niet al te goed. Regen en onweer werd in de namiddag verwacht. Dus op de pedalen om de strijd aan te gaan tegen de voorspelling. Onweer is het minste wat we willen en in open veld gevaarlijk ook nog. Dus werd er een tandje bij gezet en na zo'n rustdag kan dat. De spieren voelden goed en dan is fietsen gewoon fantastisch. Toch nog wat zoekerijtjes onderweg maar steeds was er wel een vriendelijke fransman die ons weer op de juiste route zette. Dat moet gezegd zijn mensen zijn bijzonder behulpzaam en natuurlijk geïnteresseerd waar we naar toe fietsen. Als we dan Nice noemen fronst men de wenkbrauwen en zie je ze denken: die zijn gek! Na Munchouse rijden we kilometers lang over een fietspad door het Forêt Domaniale de la Hardt Nord om vervolgens het fietspad langs het Canal du Rhone ou Rhin te volgen. Ook in dat bos raakte mijn meisje van streek door de wat kromme beschrijvingen in het route boekje van Benjamins. Dit herhaalde zich een aantal keren totdat ze helemaal uitflipte ik zal niet alles weergeven wat ze uit haar onderbuik ophoestte maar toch wat kreten die aangeven hoe zij haar emoties de vrije loop liet: " Benjamins kloothommel ik flikker dat boekje weg" waarop ik antwoordde, "wacht nog effe tot morgen dan hebben we het niet meer nodig". Zo de lucht was geklaard en we vervolgden verder langs het canal de Huninque naar het gelijknamige stadje. Hier boeken we hotel Tivoli om te overnachten en vervolgens naar het centrum om uit te kijken naar wat restaurants. Op het marktplein een terrasje gepikt en we schrokken wel van de mamma die daar de bediening deed. En toen Marion ook nog een berg rauwe tartaar op een bord van een van de gasten zag draaide haar maag om. Aan de overzijde een brasserie,die zag er proper uit maar helaas pindakaas gesloten vanavond. Het wordt spannend om vandaag nog wat voedsel naar binnen te werken het stadje ziet er niet erg uitnodigend uit. Op het pleintje speelde de plaatselijke harmonie en natuurlijk als oud muzikant heb ik het hele concert beluisterd. Enkele bekende nummers voor de niet pinkpop gangers: le can can van Offenbach en "der Hammer" het nummer Just a Gigolo, men sloot het concert af met een polka potpourri. Een spontaan applaus voor dit harmonie orkest was op zijn plaats. Het weer was ons gunstig gezind ondanks de weersvoorspelling. Glück muss man Haben!

Morgen rijden we door Basel via een regionale fietsroute door het Birsdal. Ben benieuwd hoe die Zwitsers op ons reageren!

Tot morgen!

MAWI

Ps. Vandaag geen foto's haar humeur liet dat niet toe. Benjamins is de schuldige!

Wat langer dan normaal het bed gehouden, op ons gemak ontbeten, Marke een grote was gedraaid en ik de kettingen van de bikes geolied en remblokjes vervangen. Rond de klok van 11 de bus genomen naar Colmar. Voor dat we het wisten zaten we in een treintje voor een sight seeiing tour door de stad. Koptelefoon op en een stem in het Nederlands leidde ons langs de mooiste plekjes van de binnenstad. Colmar de moeite voor een bezoekje waard. Ik ga jullie niet vermoeien met wat wij zagen. Bezoek Colmar, neem een treintje, en geniet! Vanavond al weer bijzonder lekker gegeten, voor haar een uiensoepje en choucroute met 3 soorten vis en voor mij ook die uiensoep en confit de canard Elzasser wijze. Morgen fietsen we richting Basel zijn benieuwd wat het weer doet. Ben benieuwd Tomo, hoe jullie de walk de winery's ervaren hebben. Was verheugd over de reaktie van Jan met het bericht dat er een nieuwe uitdaging ligt, in de verder ontwikkeling van het Vmbo. Mooi Jan alvast succes.

Nou we kunnen ons voorstellen dat sommigen van jullie gek worden van onze verhalen. Geen probleem laat ff weten of je van de lijst verwijderd wil worden. In ieder geval wij genieten jullie reakties.

Bis murrege

MAWI

Vandaag een wat kortere etappe via Bergheim, Ingersheim naar Turckheim waar we twee nachtjes zullen verblijven. We lassen een rustdag in nou ja rustdag, morgen willen we met de trein naar Colmar, bekend als het mooiste stadje van de Elzas en dat willen we absoluut niet aan onze indrukken voorbij laten gaan. Overigens vanmiddag een historische rondwandeling door Turckheim gedaan. Turckheim wordt voor het eerst genoemd in 743 en in 1675 werd de Duitse keizerlijke troepen verjaagd en kwam de stad in handen van de Fransen. Een prachtig pittoresk stadje enkele details: de diverse stadspoorten met hun geschiedenis waar de belangrijkste handel met het buitenland plaats vond, of de poort der zuchten waar rond 1600, 26 heksen werden verbrand. Vervolgens een terrasje gepikt en een paar biertjes gedronken en boven ons ontvouwden zich donkere luchten, die niets goeds voorspelden. Turckheim is vooral bekend voor zijn wijnen, de Grand Cru de Brand is de trots van de stad. Zij draait een wasje en ik zit me te bedenken wat ik verder kan schrijven. Ja er is nog iets en dat is dan wel voor alleen Lotte en Finn. Ik heb met Lotte afgesproken dat zij ook wat voor oma zou schrijven, mag ook best voor ons beidjes. Maar ja Oma Marke en Lotte twee handen op een buik daar kom je niet zomaar tussen. Een prachtig spel als je die twee ziet knuffelen. Zo simpel kan liefde zijn! Lotte, oma Marke heeft super goed gefietst en je moet haar nu wat lieve woordje meegeven, want ze las juist de weerberichten voor de komende dagen en die zijn niet zo best. Veel regen. En voor mijn grote kleine vriend Finn misschien dat hij ook wat wil vertellen. Jullie weten het misschien nog niet maar die grote vriend Finn leert door (letterlijk) vallen en op staan. Wat ik zo knap aan dat menneke vindt, is dat hij zijn vrolijkheid en vooral zijn levenslust bewaart. Zojuist kreeg ik een berichtje van Femke mijn schoondochter over Finn. Het sjacheren heeft hij van zijn vader en hij haalt alles uit kast om maar bij de super om de hoek mensen minions af troggelen. Hij is eerst begonnen met: dit doe ik voor Serious Reques de smiecht. En nu zijn laatste stunt die doet de deur dicht. Met zijn buurjongen Ruben, zittend in een rolstoel en hij met een paar krukken, posteerden ze zich voor de super om die minions binnen te hengelen. Ben trots op mijn kleinkinderen. Oma zal vanavond nog met jullie bellen. Vanuit de intimiteit van ons gezin terug naar de werkelijkheid. Zo dadelijk een heerlijk diner vroeg naar bed morgen de fietsen een smeer beurt geven en dan met de trein naar Colmar. Wat de fietsen betreft, wat anderen met auto's hebben heb ik met fietsen, ze doen het zo goed en brengen ons telkens weer waar we zijn willen.

Voor jullie een fijne vrijdagavond en mocht ik iets over de dag van morgen en over Colmar te vertellen hebben dan lees het maar in een volgend katern.

Au revoir!

MAWI