Nog even terug naar gisterenavond en hoe Info stromen kunnen lopen. Tijdens het concert vroeg Marke of de brasserie, vanavond haar keuken opende. Nee zei die kale, dus terug in het hotel aan de receptionist met de vraag of hij nog een ander restaurant wist. Ja zei hij de brasserie op de markt. Nee zeiden wij die is gesloten.Hij op internet gezocht: Ouvert. Verwonderd dus toch maar effe gaan kijken en ja hoor, we hebben er lekker gegeten. Voor haar een salade nicoise en voor mij lapin met pfifferlingen en spaetzle. De espresso namen we op het terras en daar hoorden we een taal die ons bekend is. Man vrouw, fotografen, die in Basel de kunstbeurs bezochten. Ik dacht altijd dat de Tefaf de grootste was maar nee hoor, de kunstbeurs in Basel is het neusje van de zalm zo sprak de andere tafel. Zij vertelden verder dat er geen hotelkamer meer vrij is de komende week in Basel. Dus zij ook in ons hotel.Inmiddels had de hemel haar sluizen geopend en na een tweede espresso trotseerden we ondanks, de weg naar ons hotel. Drijfnat uiteraard dus weer föhnisch drogen en vervolgens de route plannen voor vandaag. De weersvoorspelling was niet goed, regen met bakken. Dus de route digitaal verkend.Wat bleek, beperkte overnachtings mogelijkheden. Dus op voorhand Chambres d'hôtes Felseneck geboekt. De ochtend blik, eerst het raam vervolgens haar. Haar blik sprak boekdelen: "We gaan ervoor" zo produceerde haar klankkast. Ik heb zo'n bewondering voor mijn meisje, niet zeiken en neem van mij aan dat ze regelmatig diep gaat. Ik zie haar genieten en vooral bevestigd met haar eigen woorden: "Fijn dat we dit samen kunnen doen". Dit raakt mijn diepste innerlijk. Geweldig wijf!! Waar heb ik dit aan te danken, vraag ik me wel eens. Na ontbijt, regenkleding aan en de route richting Basel zoeken. Basel lig in een soort van drielandenpunt en dat bleek al gauw. Eerst fietsend van Frankrijk Duitsland binnen, van Duitsland naar Zwitserland en na Basel verlaten we Zwitserland en passeren we de grens met Frankrijk op weg door de Jura. Het had niet veel gescheeld of ik had in Basel de trein huiswaarts kunnen nemen. Midden in het centrum van Basel wilde ik linksaf slaan, ik zag de tramrails, maar vergat dat mijn aanhangwagentje ook een wiel heeft. En juist dat wiel kwam in een tramrail terecht en hupsakee daar lag Willempie midden op straat. Maar ja met dat lenige fitte gespierde en op vallen geprepareerde lijf stond Willempie kwiek weer overeind en mijn eerste blik ging naar mijn fiets en kar. Die hadden gelukkig geen averij opgelopen. Door Basel fietsen is geen pretje veel en druk verkeer dus kostte veel tijd. Via Basel weer richting de voorlopers van de Jura en dan weet je het al. Klimmen en dat met dat weer. Bij Rodersdorf een helling van 3 km gemiddelde stiiging 7% en zo ontvouwde zich het voor ons liggende landschap. Rond de klok van 14 uur bereikten we het dorpje Ferrette, we moesten tegen een stijle wand van ongeveer 1 kilometer omhoog om ons verblijf voor de nacht te bereiken. Het was zo stijl dat we de hele weg te voet hebben afgelegd. We verheugden ons zo op een warme douche dan maakt een hellinkje meer of minder niets uit. Aangebeld geen reaktie ook niet na enkele telefoontjes. Inmiddels koelden onze lichamen af en we kregen het koud. Om die stijle wand weer naar beneden te lopen dat verdomde ik. Wat verder op zag ik een uithangbord en mijn vraag aan een paar dames, of dat een restaurant was, Oui en is het ook geopend, Oui. Dus daar hebben we onze lichamen kunnen warmen en weer van de nodige energie voorzien met een half litertje vin rouge. We voelden al aan dat ze na de lunch gingen sluiten en wij vertelden ons verhaal. We konden blijven zitten en zij sloot de deur en kwamen aan de praat. Zij en haar man waren 30 jaar geleden met de zaak gestart maar ook hier een terug gang in de horeca. Haar zoon wilde eigenlijk niet verder een teruglopende gastenstroom en de lange uren die de horeca van mensen vraagt. Marion pleegt een telefoontje en de madame van het Chambre d'hôtes Felseneck was bereid ons te ontvangen. We namen afscheid van de sympathieke eigenaresse van het restaurant, om vervolgens onze kamer op te zoeken. Een warme douche bracht onze lijven weer op kracht. Wasje doen en de natte kleding drogen. Schoenen een beurt met de föhn.

Zo, morgen hopend op beter weer en zo niet wat scheelt het!

MAWI