Vanochtend op ons gemak een ontbijtje genomen in ons hotel en vervolgens richting station gekuierd om wat informatie in te winnen over vervoer met fiets en trein. De weg langs de kust richting Ventimiglia bedraagt zo'n 70 km en daarvan is 20 km redelijk goed en veilig fietsbaar. De kustweg is een drukste van jewelste en zoals jullie misschien zelf al hebben ervaren, iedere Italiaan voelt en gedraagt zich als een formule 1 coureur. Alleen met veel minder rijervaring.Verder voelen wij er niets voor en niet alleen om veiligheidsredenen maar ook vanwege de fijnstof onze gezondheid op het spel te zetten. Bij het station in Albenga wist men ons te vertellen dat het geen probleem was om fietsen mee te nemen in de trein. Die mogen gratis mee. Dus voor morgen treinend fietsen naar Ventimiglia. Op advies van onze hotel gastheer die ons gisteren ook een geweldige Osteria had gewezen, hebben we vanochtend de Via Lulia Augusta gelopen. Een van de nog authentieke overblijfselen van de weg die de Romeinen AD jaar I hadden aangelegd. Het pad voerde stijl omhoog met regelmatig info over wat die Romeinen daar hadden uitgespookt. Het is toch wel knap wat die weg en waterbouwers uit die tijd gepresteerd hebben. En ik vraag me dan nog af hoe ze met die strijd wagens over die hobbelige en stijle wegen hebben kunnen manoeuvreren. Moeten goede wagenmenners zijn geweest, nu ik het zo opschrijf moet ik denken wat ik eerder schreef over die F1 "coureurs", zou er dan toch een genetisch bepaalde link liggen met toen? Naast de vele overblijfselen hadden we ook een prachtige uitzicht over de middellandse zee en de baaien van Albenga. Voor de kust verheft zich een eiland dat privé bezit is. Na die stevige wandeling van zo'n 8 km met de bus terug naar Albenga en daar van een heerlijke lunch genoten. In de namiddag naar het strand waar ik nu mijn verhaal schrijf. Het kabbelen van de branding geeft een heerlijk ritmisch telkens terugkerend effect dat voor zoveel ontspanning zorgt dat ik om de haver klap in dromenland terecht kom. En in een van die dromen zou mijn oudste zoon gevraagd hebben hoe vaak ik het gazon maaide. Nou en zoals jullie weten dromen zijn bedrog zoiets zou hij nooit vragen, of.....? Maar nu terug naar de zee, lekker luieren heerlijk relaxed met een gevoel van totale ontspanning na al die dagen van ........ ?

Dit is ons afsluitende verhaal van onze fietsreis van Heerlen naar Nice in het jaar van de Mijnen. Wij hebben genoten van al het moois wat de landen waar we door heen fietsten te bieden hadden. We hebben genoten van de gastvrijheid en de bereidwilligheid van mensen onderweg, altijd bereid ons richting te geven. Wij hebben genoten van jullie reacties die ons telkens weer een gevoel gaven dat er thuis mensen zijn die om ons geven en mee leven.

Maar vooral, wat hebben we weer genoten van elkaar, het was zwaar het was anders dan Rome en Lech, het was weer bijzonder en dat, dat verschil maakt het leven mooi. Ik wil een oprecht dankjewel uitspreken aan mijn meisje, mijn steun en toeverlaat. Ik heb weer zoveel bewonderende momenten met haar mogen ervaren, het was van grote waarde.

Samen fietsend door het leven,

Bochten die verrassing geven,

weg van het geplaveide pad,

ik deed het samen met mijn schat!

Morgen vertrekken naar Ventimiglia en zondag naar Nice waar we komende woensdag het vliegtuig naar huis nemen.

Alle goeds voor jullie allen,

MAWI

Vanochtend vroeg uit de veren misschien wat onrustig vandaag gaat onze etappe door het dal van de Bormida naar de laatste rug van de Ligurische alpen. Daar moeten we overheen om af te kunnen dalen naar zee. 30 km omhoog met de wind in de rug valt deze klim nogal mee. De laatste kilometers zijn wat zwaarder maar goed te doen. Boven aangekomen op de pas van de Scravion staat een felle wind en moeten we van de kou onze windstoppers aantrekken. En dan beginnen we aan de afdaling. Nou mensen 30 kilometer dalen met in de diepte dorpjes, wegen waar nauwelijks afrastering is en waar je zo de diepte inkijkt is zeker voor Marion angstwekkend met haar hoogte vrees. Ze kreeg spierpijn in haar handen van het knijpen in de remmen. Een afdaling om nooit meer te vergeten, wat eerst minuscule dorpjes leken, kregen die allengs een realistischer omvang. Halverwege maakten we een tussenstop bij het kasteel van Castelvecchio di Rocca Barbena. Dit bouwels was in de 11 de eeuw gebouwd om de strooptochten van de Saracenen het hoofd te kunnen bieden. Indrukwekkend hoe zich op die rots verheft. Dalen en dalen, dalend de zee bij Albenga tegenmoet. Hotel Marisa ligt 100 meter van de zee, onze fietsen afgetuigd, zwembroek aan en op naar het strand, waar we een heerlijke salade nicoise nuttigden. Strandstoel opgezocht en in slaap gevallen. Het einde van onze reis kondigt zich langzaam. Veel kilometers fietsen is er niet meer bij. We kijken van dag tot dag in welke plaats we willen blijven. Dus nu genieten van zon, zee en strand en natuurlijk van de mensen.

Mijn broer Steph fietst nu ergens rond in Toscane, we wensen hem veel fiets plezier met de voorgenomen krachtsinspanning!

Groetjes

MAWI

Half acht ontbijt buiten de poort in vin café om de hoek. Al een drukte van jewelste in dit etablissement, en mooi om te zien al die vluggertjes. Fietskleding aantrekken appartement betalen en fietsend de stad uit. Vals plat en ik voelde de Barolo die nog in mijn lijf zat en al zwetend zijn uittrede deed. Weer de juiste cadans vinden want we wisten niet wat ons te wachten stond. Wij hadden samen besloten een afwijkende route te kiezen. Dus spannend afwachten wat we tegen zouden komen. Na Alba ging het al snel rechtsaf omhoog richting Rodello. Een fikse klim waar geen einde aan leek te komen en die ons hoog de bergen in bracht. Het was prachtig weer de zon scheen tegen de flanken en de weg voerde alsmaar hoger en hoger. Maar wat hebben we genoten van de omgeving, tussen de wijnheuvels van de Piemonte met zijn prachtige huizen die kleurend tekenden tussen al dat groen. Zo mooi het leken wel Toscaanse taferelen. En dan voel je weliswaar de pijn in je poten maar dit beeld van die telkens wisselende omgeving gaf ons de kracht vandaag. In totaal hebben we zo'n 30 kilometer geklommen en op sommige stukken met snelheden tussen de 5 en 7 km per uur om u een idee te geven. Na Rodello kregen we de klim van de Serravalle Langhe naar Bossolasco richting Murazzano. We bleven op een hoogte van zo'n 750 meter boven de zeespiegel. Na de Sale di Langha verlieten we de heuvels van de Piemonte en zagen dat het landschap veranderde van wijngaarden richting Ligurische alpen. Vanaf Montezemolo een fikse afdaling door een tunnel, dalend naar Millesimo waar we overnachten in hotel La Gaietta. Hier ook weer een zeer vriendelijke jonge man die ons hielp de fietsen te stallen en ons een drankje aanbood omdat de kamer nog niet klaar was. Morgen nog een pittige klim om te beginnen door de Ligurische Alpen en dan dalend naar Albenga aan de middellandse zee. We naderen langzaam het eindpunt van onze fietsreis. Vandaag was het klimmen met een fijne pijn omhoog. De foto's zullen tekenend zijn voor mijn verhaal!

Bis murrege

MAWI

Alba bekend van de stad met de 100 torens maar zoals je weet Italianen overdrijven een beetje ik heb er niet zoveel kunnen tellen. Wel nog een authentieke romeinse weg in de binnenstad mogen zien immers Alba was er al in de Romeinse tijd. En aan de huizen te zien moet het een rijke stad zijn geweest. Maar wat nog veel belangrijker is voor mij als wijnliefhebber is dat Alba de belangrijkste stad is in de Bassa Langa en waardoor? ja u raad het al, door de Barolo en door de truffel. De geur van truffel achtervolgt je door de stad. Wij zijn beiden niet zo'n liefhebbers van truffel in ons eten dus we hebben voor vanavond weer een mooie osteria gevonden waar niet teveel met dat spul gestrooid wordt. Vanochtend hebben we heerlijk ontbeten in de binnen stad. En als ik die Italianen mag geloven ontbijt er niemand thuis en lopen ze snel een vin café binnen, snel een espresso en wat zoets om te kauwen. En weer ervandoor. Zou zoiets bij ons ook mogelijk zijn vraag ik me af, het heeft gewoon iets. Vanmiddag wat gerust en vervolgens de route uitgestippeld voor morgen en wat mogelijkheden om te overnachten onderzocht. Gisteren was het twee jaar geleden dat ik onderweg naar Rome een laatste telefoon gesprek voerde met Wil Strouken. We hebben Wil Strouken en zeker ook vriend Wil Lennertz een moment van onze aandacht gegeven. Super kerels, veel te vroeg vertrokken, ik voel nog steeds verdriet als ik eraan denk. Maar allee het leven gaat door dus vanavond lekker genieten van cucina Italiana, op tijd naar bed en morgen rijden we naar Millesimo.

Zo dat was het weer voor vandaag, groetjes!

MAWI

Al vroeg vertrokken want we wisten dat het pittig zou worden met 80 km in het verschiet. Na Crescentino begon de weg al tegendruk te geven. Na zo'n 5 kilometer ging het stijgingspercentage omhoog en vanaf Sulpiano was het tres forte. 30 kilometer heuvelopwaarts met stijgingspercentages tussen de 7% en 10 % en dat kilometers lang. En dan met de gedachte dat de Massimo Greppi ons voor gek verklaarde om deze route te fietsen. Over de provinciale weg is de route veel korter naar Alba en minder stijl. Hij snapte er niets van dat wij toch kozen voor de route van Benjamins. Nou neem van mij aan en ik spreek ook voor Marke, dat tijdens weer zo'n klim ik me afvroeg waarom, waarom willen wij dit. En dat beste volgers is een existentiële vraag, Kies je voor gemak of ga je de uitdaging aan. Nou wij kozen voor dat laatste ligt ook meer in onze aard. Maar wij hebben afgezien vandaag, zo erg zelfs dat zij kribbig tegen me begon te reageren. En is echt niets voor mijn vriendinnetje. Dus hier leidde ik uit af dat zij het ook zwaar had. De hoogst gemeten temperatuur was 36 graden en we mochten van geluk spreken dat Massimo ons nog twee flessen water extra had toegestopt. We hebben zelf geïsoleerde bidons met een inhoud elk van 1 1/2 liter maar die waren al snel leeg. Nou en het gebied waar we tijdens de klim door fietsten waren niet of nauwelijks mogelijkheden om bij te drinken. Daarnaast is het zondag en dan hebben de italianen zondag rust je ziet dan ook geen hond op straat zeker niet bij deze temperatuur. Gelukkig was er in een wat groter dorp een tabbacheria open. Voor haar een ice tea en voor mij een cola en wat gevulde croissants naar binnen gewerkt. We hadden onze kont nog niet gedraaid of de sleutel werd omgedraaid. Geluk gehad, met wat suikers die ons lijf wat energie moest geven ging de reis verder. Na km 35 was het een meer vlakker deel en dan is het heerlijk wat druk op de pedalen te kunnen geven en wat km te maken.Na km 60 volgde nog een pittige laatste klim van zo'n 3,5 km van 7% en ik voelde duidelijk dat de benen vandaag veel geleden hadden. Na de klim daalden we af richting Alba een prachtig stadje in de Piemonte. Hier overnachten we midden in het centrum in een groot appartement met terras, Casa Milly! Zeker de moeite waard wanneer jullie ooit in Alba willen verblijven. Morgen nemen we een rustdag en zullen we ons laten verwennen door de Italiaanse keuken en al het moois wat de stad te bieden heeft.

Ik wens alle vaders nog een bijzondere avond vaderdag. Wat mij vandaag bijblijft is naast natuurlijk die helse rit, dat mijn twee schoondochters mooie lieve felicitaties hebben gestuurd en die knuppele van zonen van me nog geen woord. Nu hoor ik Ellen al zeggen: Aardje naar zijn vaartje! Maar desondanks hou ik toch van die twee prachtige kerels van me. Ik ben wat attent zijn niet het allerbeste voorbeeld en kan ik nog veel van meisje leren.

MAWI

Vanochtend wakker worden in Villa il Torchio was wel heel bijzonder. Wat een prachtig stijlvol gebouw met grote tuin. Het interieur oogde sjiek klassiek en duur. Hier wonen mensen die bemiddeld zijn. Nu zullen ze dat niet met het fokken van chiwawa's verdienen, alhoewel er lagen twee nesten met 11 jongen. Na een mooi Italiaans zoet gevoosd ontbijt was het weer tijd de stalen rossen van stal te halen, op te tuigen en vervolgens in de stijgbeugels. Vandaag gaat een deel van de route door de rijstvelden, ja u hoort het goed heen lijstvelden maar italiaanse rijstvelden. Ontstaan in de tijd dat de bergen rondom de bovenloop van de Po een kom vormen waar vroeger een binnenzee lag, het water trok zich terug en er bleef een relatief vlak moerassig gebied over. Voor de landbouw onbruikbaar dus ging men over op rijst aanplant. En zo eten we de overheerlijke risotto een bijzonder Italiaans gerecht. Vandaag was er toch nog wat klimwerk langs het meer van Viverone omhoog stijging tussen 7 en 10 % en vandaag ook weer super weer. Temperatuur rond 30 graden, ik hoorde van Vivian en Rob dat het in Heerlen herfstweer zou zijn. Nou mensen wat betreur ik jullie hier schijnt de zon in al zijn kracht. Bij Borgo d'Ale fietsen door een uitgestrekt gebied met kiwi bomen richting Crescentino waar we bij Agriturismo Greppi de nacht zullen doorbrengen. En weer zo'n verwondering moment.We fietsten een grote binnenplaats op en een bel waarschuwde de bewoner, eigenaar Massimo Greppi heet ons welkom. Hij toonde ons ons appartement en vervolgens verwees hij ons naar het zwembad achter de statige villa. Het zwembad lag aan het begin van een prachtig gecultiveerd gazon. Massimo vertelde ons dat vandaag een feestdag was, een soort van voor communie en dat veel families met hun kinderen uit de omgeving zouden komen om dit samen te vieren. Lag ik met mijn meisje lekker aan het zwembad toen zo'n honderd mensen de hoek omkwamen om plaats te nemen aan de tafels. Hapjes, vino en musica en er werd nog gedanst ook. Mooi om ook dit te mogen meemaken en te zien hoe de Italiaanse cultuur zich voor onze ogen ontsluit. Sjef mijn vriend steun en toeverlaat, Bas zijn zoon en mogelijk ook Franca de mam zijn weer in Oostenrijk om de handbikers te begeleiden die weer een reuze prestatie leveren om de Kaunertaler gletsjer strasse te bedwingen. Nou mensen ik kan jullie vertellen daarbij valt ons klim werk in het niet. Knap staaltje om met een dwarslaesie al handbiking zo'n berg te beklimmen. Sjef, Bas Franca, dokter Paul en al die anderen wij zijn in gedachten bij jullie. Succes en veel plezier!! We wensen Lotte en Tim een fijn kampweekend met de hockey club. En dat Finn en Femke het ook leuk samen hebben.

Morgen hopen we in Alba aan te komen!

MAWI

Een vluchtige blik naar buiten met een opkomende zon die zich in het meer spiegelde. Een prachtig gezicht om zo een eerste slaap uit je ogen te verdrijven. Na het ontbijt Mergozzo vaarwel gezegd en we begonnen aan een klim van zo'n 20 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 6 %. Temperatuur steeg al gauw naar waarden boven de 25 graden. We rijden de bergen in die het lago d'Orta in sluiten. Een klim met bijzondere vergezichten over het meer waar we nodige tussenstops nemen om op adem te komen. Na zo'n 10 km begon ik mijn benen te voelen en stokte het ritme dus een tandje kleiner en de ademhaling reguleren. Vervolgens het ritme weer oppakken en in cadans brengen. Na die eerste klim een korte afdaling en op naar een volgende klim ongeveer 10 km. Na Pogno een heerlijke afdaling tot aan Borgosesia daar een colaatje gedronken. Donkere wolken kwamen opzetten en dat voorspelde niet veel goeds. Dus ondanks vermoeidheid wat vaart gezet een laatste fikse klim van 7 % naar Sostegno om vervolgens een reuzenafdaling van zeker 10 kilometer. Dan maak je kilometers we overnachten vanavond in een prachtige villa, Villa Il Torchio in the middle of nowhere. De vrouw des huizes fokt ja u hoort het goed chiwawa's. Ze had twee nesten met puppies en die waren al allemaal verkocht. Wel een leuk gezicht die jong hondjes. Aan de eigenaar gevraagd Of er een restaurant in de buurt is, ja was zijn antwoord. Op loopafstand, nee, maar ik wil jullie graag brengen en halen met mijn auto. Nou is dat geen vorm van gastheerschap, dus vanavond gaan we lekker uit eten ben benieuwd waar we terecht komen. Waarom vandaag maar 65 km welnu in dit gebied zijn de overnachtingsmogelijkheden erg beperkt dus moesten we een keuze maken. En toen bleef dit B&b over en dat is dan bepalend voor het aantal kilometers en natuurlijk de zwaarte van de etappe. Morgen volgt er weer een pittige ons streven is zondag in Alba aan te komen en misschien houden we daar een rustdag. Wij hebben leuke herinneringen aan dat plaatsje. Maar allee zover is het nog niet eerst maar eens de komende dagen goed doorkomen. De route tot nu toe is stukken zwaarder dan onze reis naar Rome.

Tim en Femke zijn vandaag 5 jaar getrouwd en daarvoor leefden ze in zonde. Vanavond brengen wij een toast uit op dat prachtige stel mensenkinderen. En van ons een dikke knuffel en proficiat!

MAWI