Vanochtend vroeg onze weg door een ontwakende stad naar buiten gezocht om de route weer op te zoeken. In het voorbij gaan van een super Marché riep mijn goddelijke voorzienigheid: "Stop ik ga stokbrood, worst, bananen en kaas kopen, je weet maar nooit. We wisten ongeveer dat het een saaie dag zou worden. We fietsen door het merengebied van Lotharingen in het Pays des Étangs. De ondergrond bestaat hier vooral uit leem waardoor het water niet kan zakken. Het is een armoedig gebied en erg heuvelachtig lange hellingen wisselend tussen bos en voortglooiende weilanden. Vandaag een straffe tegenwind en fietsers onder ons weten wat dat betekent. Je komt amper bebouwing tegen en de gehuchten waar we door heen reden daar wil je nog niet begraven worden. Bouwvallige woningen, vervallen caravans als woning dienend en amper bewoners.Verschrikkelijk trieste omgeving, en dit gebied beïnvloede mijn gemoed behoorlijk en vraag ik me zelfs af waarom ik hier fiets. Vandaag voelde het als kilometers wegtrappen en anders niet. We trapten onze route weg door die vervallen spookdorpen waar geen winkel laat staan een eettent te bekennen was. Dus maar goed dat mijn voorzienigheid had voorgezorgd met haar inkopen. Achter het gehucht Landroff op een oude vervallen bank onze broodlunch genuttigd en dan gauw weer verder. Uit voorzorg hadden we gisteren avond de route digitaal verkend om te kijken of er ergens overnachtingsmogelijkheden waren. En jawel hoor een Chambre d'hôte in het gehucht met de liederlijke naam Bérig-Vintrange? Gauw geboekt want het eerst volgende lag 35 km verder en niet op de route. Toch nog enige vermeldenswaardige bijzonderheden die zij op foto wist vast te leggen. Op de eerste plaats een begraafplaats van oude tractoren, verder zes ezels in een weiland, die elkaar aankeken met de vraag wie zich vandaag aan de steen zou stoten. En dan heel bijzonder in het plaatsje Harprich waar in bijna elke lantaarnpaal ooievaars een ooievaarsnest hadden gebouwd. Elk nest had zijn jongen en de ouders vlogen af en aan. Mooi beeld van moeder natuur. Inmiddels was het 13.45 uur en moesten we in het gehucht Bérig-Vintrange ons adres voor de nacht zoeken. Achter de kerk aan het einde van een weggetje. Wij waren best nieuwsgierig van wat deze negorij te bieden had. Fietsen gestald in de schuur naast de grasmaaier en toe ging hij ons voor naar de achterkant van het gebouw en vol verbazing vielen onze monden open. Wat een prachtig terras, mooie kamer en suite en op de koop toe mogen we vanavond aan zitten. Dus onze dag was er een van tegen stellingen. Nu ik mijn verhaal schrijf kijk naar buiten en geniet van alles wat mijn ogen ontdekken.

Tot morgen

MAWI